Αμυντικός Ρατσισμός.

 

 

 

Οι ρατσιστές πιστεύουν σε βιολογικές διαφορές μεταξύ των φυλών, βάσει των οποίων και προσδιορίζουν αυτές σε ανώτερες και κατώτερες. Έτσι, με την θεωρία αυτή υποστηρίζουν ότι η φυλή με συγκεκριμένα “δήθεν ανώτερα” εξωτερικά ή ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά, έχει το δικαίωμα να θεωρεί τον εαυτόν της ανώτερη από τις άλλες.

Κάθε άνθρωπος όμως, όπως και κάθε άλλο όν στην φύση έχει τη δική του διαφορετική συμβολή και αξία. Αλλά βέβαια, αυτή η αξία δεν έχει καμία σχέση με την αξία που θέλουμε εμείς να προσδώσουμε σε εκείνους/α, την ώρα που προσπαθούμε να χρησιμοποιήσουμε εντυπωσιακές εκφράσεις για να δικαιολογήσουμε τη δική μας διαφορετικότητα έναντι της ομοιότητας των υπολοίπων. Η διαφορετικότητα δεν σημαίνει κάτι περισσότερο από εκείνο που εμείς θέλουμε να εννοήσουμε.  “Παθολογικές” διαφορετικότητες όπως ο σχιζοφρενής, ο παιδεραστής, ο κανίβαλος, ο σαδιστής, ο βιαστής κ.α.. είναι σαφώς διαφορετικότητες της ανθρώπινης οντότητας που χρειάζονται ειδικευμένη μεταχείριση.

Όμως ομάδες “υγειών” ανθρώπων όπως οι έγχρωμοι, οι παχύσαρκοι, οι λιπόσαρκοι, οι ανάπηροι, και οι μετανάστες, δεν είναι λίγες φορές όπου δέχονται την ρατσιστική διαφορετικότητα στην ανισότιμη μεταχείριση και δεν τους προσφέρονται ίσες ευκαιρίες στη ζωή τους γενικότερα. Το ίδιο φυσικά συμβαίνει με τους άνεργους, τους άστεγους και τους φτωχούς διότι δεν είναι αποδεκτοί κοινωνικά. Δε θα αναφερθώ εκτενώς στους αλκοολικούς, τους χρήστες ουσιών, τους κρατούμενους στις φυλακές και σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις που μπορεί να θεωρηθούν ακραίες ή ότι αυτοπεριορίζονται αν και η επανένταξή τους αναμφίβολα δυσχεραίνεται από την προκατάληψη της ρατσιστικής διαφορετικότητας απέναντί τους.

Επιπλέον, ορισμένες στερεότυπες αντιλήψεις για την διαφορετικότητα διαμορφώνονται κατά την ανατροφή από την παιδική ηλικία και η αλήθεια είναι πως τα παιδιά μπορούν να γίνουν πολύ σκληρά με τους συμμαθητές τους. Απομονώνουν τους διαφορετικούς από αυτούς και όσους δεν ανταποκρίνονται στα πρότυπα που προβάλλονται από το κοινωνικό περιβάλλον τους. Αλλά κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και σε άλλες παρέες συνομηλίκων νεαρών και ωριμότερων, ίσως με περισσότερη διακριτικότητα και μέσα από προφάσεις. Δικαιολογημένα μπορεί να δημιουργηθεί ένας φόβος κατά την επαφή με το αλλότριο, το ξένο, αρκεί η διάθεση να είναι θετική. Ακόμη και τότε προκαλείται αμηχανία και τάση να αποφευχθεί η αντιμετώπιση του άλλου, γιατί κανείς δε διδάχθηκε πώς να παραβλέπει ένα “μειονέκτημα” της διαφορετικότητας ή να μη δίνει περιττή έμφαση στο γεγονός ότι κάποιος αποκλίνει με οποιοδήποτε τρόπο από το μέσο ανθρώπινο όρο.

Ιστορικά στη διαφορετικότητα βασίστηκε ένας από τους μεγαλύτερους φασισμούς, εκείνος του ρατσισμού. Κι αν αυτό φαίνεται περίεργο θα αναφέρω περιφραστικά το εξής: η διαφορετικότητα με την ομοιότητα είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Ο ρατσιστής χρησιμοποιεί ταυτόχρονα την ομοιότητα και τον διαχωρισμό για να καταλήξει στην παρανόηση του λογικού συμπεράσματος του φυλετικού ρατσισμού. "Είμαι όμοιος με εκείνον και διαφορετικός από τον άλλο". Χωρίς μία από τις δύο συνθήκες δεν υπάρχει ρατσισμός. Κι εδώ η διαφορετικότητα χρησιμοποιείται ως η κύρια λογική συνθήκη του ρατσισμού.

Παλαιότερα οι συγγραφείς και οι κοινωνιολόγοι αντί του σύγχρονου όρου ρατσισμού χρησιμοποιούσαν, ιδιαίτερα στις αγγλόφωνες χώρες, τον όρο racialism (race = φυλή), και που όλοι συμφωνούν ότι πρόκειται για όρο δόγματος φυλετικής υπεροχής. Ο νεότερος βέβαια όρος απ’ την Ιταλική (razza = ράτσα), επικράτησε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, περισσότερο για λόγους φασιστικής προπαγάνδας. Συγκεκριμένα η R. Benedict ορίζει τον ρατσισμό ως:"…το δόγμα όπου μία εθνική ομάδα (ethnic group) έχει καταδικαστεί από τη Φύση σε κληρονομική κατωτερότητα (hereditary interiority), ενώ μια άλλη σε κληρονομική ανωτερότητα (hereditary superiority)".

Γενικά ο ρατσισμός θεωρείται κάτι περισσότερο από τη φυλετική προκατάληψη (race prejudice).Η τυπική θεωρία του σε σύγχρονες αναζητήσεις και σχετικές έρευνες, έχει τις ρίζες της στο πολυθρύλητο έργο του Joseph Arthur De Gobineau: "Essai sur l’ inegalite des races humaines" (Δοκίμιο επί της ανισότητας των ανθρωπίνων φυλών), που δημοσιεύτηκε το 1853 και κυριολεκτικά αποτέλεσε την θεωρητική κάλυψη και "ευλογία" των αποικιοκρατών. Ο πλέον εξέχων σύγχρονος υποστηρικτής του δόγματος αυτού κατά τον 20ο αιώνα θεωρείται ο Βρετανός δημοσιολόγος (πολιτογραφήθηκε Γερμανός το 1916),Χιούστον Στιούαρτ Τσαμπερλεν.

Σήμερα, η λέξη ρατσισμός χρησιμοποιείται για να περιγράψει την διαφορετικότητα και τις πράξεις μιας ομάδας ανθρώπων εναντίον μίας άλλης ομάδας. Έτσι, οι ρατσιστές υποστηρίζουν την διαφορετικότητα των φυλών. Επίσης, οι φυλετικοί ρατσιστές θεωρούν μία συγκεκριμένη ομοιογενή ομάδα ανθρώπων ως ανώτερη, π.χ. θεωρούν τους "λευκούς" ανθρώπους ανώτερους από τους "μαύρους". Ο ρατσισμός θεωρείται παραβίαση του θεμελιώδους δικαιώματος του ανθρώπου στην ισότητα στους τομείς της εργασίας, της πολιτικής, της οικονομίας και άλλων παραγόντων της καθημερινότητας.

 

Συνεχίζεται….

 

Αρθρογραφία δημοσιευμένη.

 

Βιβλιογραφία:

Suman Fernando. «Deenesh Khoosal, Consultant Psychiatrist». Hove: Brunner-Routledge. 2003. ISBN 1 583 91253 3.

Edgar J. Steele. “Defensive Racism An Unapologetic Examination of Racial Differences”

ISBN: 0976125900.

 

Annyra P. Ezmperg